Donderdag 8 augustus werd ook in Baarn door de moslimgemeenschap het einde van de Ramadan gevierd met het Suikerfeest. Ter gelegenheid hiervan bracht een kleine delegatie van de Raad van Kerken – Baarn om 7.00 uur een bezoek aan de moskee aan de Bremstraat in Baarn om de leden van de islamitische gemeenschap te feliciteren.
Voorzitter René van den Beld en secretaris Karin Frissen van de Raad van Kerken – Baarn waren al vroeg bij de moskee aan de Bremstraat aanwezig. Al jarenlang is het gebruik dat een delegatie van de Raad van Kerken de moslimgemeenschap na hun ochtendgebed bij het einde van de Ramadan feliciteren:
“Namens de Raad van Kerken in Baarn wens ik u geluk met het afsluiten van de Ramadan en toon ik u ons respect. Ook aan hen die in deze periode praktisch en geestelijk leiding geven aan uw gemeenschap. Het is een periode van onthouding van vocht en voeding, voor sommigen meer of voor anderen minder. Niemand is tot het voor hem of haar onmogelijke gehouden, zo lees ik in uw commentaren bij de Ramadantraditie.
Tijdens de Ramadan, de negende maand van uw jaartelling, wordt de diepe betekenis benadrukt dat een mens, zeker een gelovig mens, zich oefent in de eerbied voor Allerhoogste, de Schenker van het leven. Zoals Jezus ook leert: “Maak u geen zorgen over het eten en drinken dat u nodig hebt om te leven en over de kleren voor het lichaam. Is het leven niet belangrijker dan voedsel en het lichaam belangrijker dan kleding? ….” (Mattheus 6)
Deze verdieping leidt u tot het vermeerderen van goede daden, het terugdringen van zondig gedrag en vanuit getoond berouw tot een opnieuw beginnen.
Het Suikerfeest vormt van dat begin de vrolijke start. Zoals vroeger (en nog wel) veel christenen met Kerst thuis willen zijn, zorgen miljoenen moslims, vaak kosten noch moeite sparend, ervoor dat ze – vaak van heinde en verre komend – thuis te zijn. Thuis is de familie waar ze het ABC van hun geloof hebben geleerd. In de huidige sterk geïndividualiseerde samenleving is dat voor menigeen nog maar moeilijk te begrijpen. U leeft de kracht van deze traditie aan velen voor.
Ook zult u en andere islamitische geloofsgemeenschappen de moderne ontwikkelingen op uw bord terugvinden en zeker niet alleen bij jongeren!
Wij delen met u dezelfde vragen: hoe bewaren we de eeuwenoude traditie en hoe doen we recht aan ontwikkelingen die, bij nader inzien, onze tradities niet bedreigen, maar van een andere benadering voorzien? Denk aan de positie van de vrouw of de plaats van de godsdienst in een moderne democratie. Er zijn nog lange wegen te gaan. Maar is dat niet altíjd de weg van iedere gelovige, om te blijven leren op de weg naar God?
Tijdens de Ramadan staat niet zozeer het niet-eten tussen zonsopgang en zonsondergang centraal, maar veeleer de Aanbidding. De aanbidding waar ook de oude kloostertradities ons op wijzen én, niet te vergeten, de psalmen van Israël! In het Latijn spreken we van Te Deum Laudamus (laten we God loven). Als wij, als christenen, u willen verstaan in de Ramadantraditie en van u willen leren, zullen we vooral de aanbidding tot een thema moeten maken binnen onze eigen godsdienstige traditie. Hier kunnen we elkaar vinden. Het vraagt om een blijvend ontmoeten van elkaar. Er valt nog veel te doen, van beide kanten!
Het heeft niet veel zin om breed uit te meten wat de verschillen zijn en de misverstanden op te schroeven. We belanden dan al snel in de politiek en de annexatie van godsdienst voor een politiek doel. Dat is de hele geschiedenis door het geval. Zo zult u ook ernstig verdrietig, misschien verscheurd zijn over wat er nu in het Midden Oosten gebeurt. Hoe gevoelens van een prille lente in een koude winter van tegenstellingen is veranderd. Hoe zal het weer lente worden en gaan zomeren voor allen van goede wil? Wij leven met u mee en bidden voor u.
Het is daarom wijzer om bij elkaar naar de diepere motieven te zoeken. Dan zullen we steeds uitkomen bij de samenhang tussen Salaam, de Sjaloom, en de Pax Christi – de vrede waarmee we de Allerhoogste dienen. Ik beperk me hier even tot de drie godsdiensten die Abraham als vader van het geloof hebben.
Daarom dank ik u voor de gelegenheid om hier te mogen spreken. Ik wens u een vrolijk en smakelijk Suikerfeest toe. Wij hopen dat onze tradities, juist in tijden van economisch crisis en wat dat verder inhoudt, ook in Baarn tot vrede in de lokale samenleving mogen dienen.”
Na het uitspreken van deze felicitatie kon men elkaar hartelijk de hand schudden en zich vervolgens te goed doen aan klaarstaande zoetigheden die het Suikerfeest zijn naam geven. Vervolgens spoedde men zich naar huis, waar de jongere generatie op bezoek gaat bij de oudere om samen het beëindigen van de Ramadan met gezelligheid en lekker eten te vieren.