Ron Snel was de spreker tijdens deze Café Pensée. Hij is strategisch adviseur en filosoof. Hij is de bevlogen oprichter van de Stichting Contributisme.

De ontwikkeling van de mensheid is, filosofisch gezien, te omschrijven in vier fasen. Fase 1 is de fysieke fase: de mens leeft louter om te overleven. Fase 2 is de gewaarwording: de mens gaat verzamelen en vergaderen en leeft emotioneel en ritueel in een stamverband. Samen zijn is gezellig én noodzakelijk. Fase 3 is de ontdekking van “We zijn wat we denken.” Het is de fase van strategie-ontwikkeling op allerlei terreinen des levens. Fase 4 is in ontwikkeling; het is de transitie waarin we ons nu bevinden. Het is de ervaringen van het intuïtieve innerlijke weten. Weten dat op deze wijze doorgaan niet goed is voor de aarde: de economie als leidend en heersend (geld)principe loopt vast. Ron Snel liet de slingerbeweging van een bal aan een touw zien. Als de bal op het dieptepunt is lijkt de snelheid af te nemen, maar juist dán kom de meeste energie vrij om omhoog te gaan. De beweging gaat door het dode punt heen. Dat is de fase waarin we verkeren. Collectief wordt er een wereldbewustzijn wakker dat het anders moet.

Het wordt tijd voor contributisme. De leidende vraag is niet langer: “Wat levert het (materieel) op?” Het wordt: “Wat draag het (materieel en immaterieel ) bij?” Het denken aan voortleven op deze aarde is contributisme. Mensen als Mandela en paus Franciscus worden door iedereen herkend als mensen die een andere tijd, die van het contributisme, vóórleven. Het profijtbeginsel, gebaseerd op schaarste, loopt vast. Er is genoeg voor iedereen. Twee maal genoeg is nog genoeg. De bezitter van de schaarse middelen moet collectief bevraagd worden.

Simone Poortman hield op 22 januari 2014 de tweede oecumenelezing van de Raad van Kerken – Baarn. Zij heeft in oktober 2013 deelgenomen aan de Assemblee van de Wereldraad van Kerken in Busan (Zuid Korea) – haar derde Assemblee. Simone is lid van EDAN (Ecumanical Disability Advocates Network), een groep oecumenische christenen met een handicap.

EDAN is één van de groepen die zich al vroeg beraden op een assemblee. Andere georganiseerde netwerkgroepen zijn: minderheden, jongeren, vrouwen en inheemsen. De gedachte is om door de presentie én deelname van deze groepen aan de Assemblee duidelijk te maken dat kerken niet heel zijn als voor deze groepen niet in alle opzichten een plaats wordt gemaakt.

EDAN laat zien dat voor gehandicapten hindernissen overal dezelfde zijn. Allereerst de directe gevolgen van de fysieke beperking. Is er bijvoorbeeld een aparte opgang naar het kerkgebouw? Voorts, de beeldvorming: aantonen dat je niet zielig bent. “Zal ik koffie voor u halen,” was een heel praktisch voorbeeld dat Simone gaf. Het derde punt is het leren inclusief te denken: allen zijn gelijkwaardig. Het vierde is de theologie: het leren Bijbel lezen vanuit de positie van de gehandicapte. De gehandicapte is geen zondaar, zoals in menig Bijbels verhaal te lezen staat. Hij is een mens die door Jezus in de kring getrokken wordt en ten voorbeeld wordt gesteld.

Tenslotte houdt EDAN de gehandicapte voor: zich te ontwikkelen. Als je niet ‘mobiel’ bent, zorg dat je het wordt. EDAN is een echte moderne netwerkorganisatie geworden. Ze vormt een grote steun voor christenen in landen(kerken) waar de gehandicapte nog een lange weg moet gaan om gezien te worden.

In de serie ‘Geloven in Baarn’ maakt RTV Baarn dit portret van het Apostolisch Genootschap.

De Raad van Kerken – Baarn heeft met een gift de diaconie van de Paulus- en Calvijnkerken gesteund. Met de gift, die het zelf-ingezamelde bedrag aanvulde, is een complete gezondheidspost in Malawi neergezet. Deze is in oktober 2013 geopend.

Er zijn nu in totaal tien gezondheidsposten, die ongeveer 20 kilometer uit elkaar liggen. Per post worden de bewoners van zeven dorpen bediend. Verpleegkundigen die in de grote ziekenhuizen werken, wonen in de dorpen en houden spreekuur in de gezondheidsposten. De Baarnse Stichting vrienden voor Afrika ziet erop toe dat zoveel mogelijk mensen geholpen worden. Zo krijgen bijvoorbeeld kinderen met malaria gratis medicijnen – in zeer ernstige gevallen worden zij per fietsambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht.

Twee meisjes van de scouting met een stok waaraan een lantaarn hangt. Ze brachten het vredeslicht binnen tijdens de Volkskerstzang in De Trits. Het was voor mij één van de mooie momenten tijdens de inspirerende volkskerstzang.
Het licht was in Bethlehem ontstoken en via een vlucht naar Wenen gebracht. Toen is het verder, over land, naar onder meer Utrecht gekomen. Nu brandt het op verschillende plaatsen. De symboliek is duidelijk: Kerstmis betekent licht en vrede op alle plaatsen. Het is ook als een wenslicht te zien, veraf en dichtbij.

Je zou zo op zoveel plaatsen meer vrede en verzoening willen zien, of minstens begrip voor het anders zijn van de ander.

Ik wens dat wij ook in Baarn zo’n lichtwens in vervulling kunnen laten gaan en dat de verkonding van het Kind in de kribbe de weg wijst, ook in 2014.
Vredevolle dagen, daarom, voor wie dit leest.

René van den Beld
voorzitter Raad van Kerken – Baarn